Επιμέλεια: Τζίνα Σωτηροπούλου

Τι συνειρμούς φέρνει το καλοκαίρι; Ποιοι είναι εκείνοι οι τόποι που προσμένουμε να ξαναδούμε ή έρχονται συχνά πυκνά στις αναμνήσεις μας; Πώς μυρίζει και με τί μοιάζει; Έχει δική του γεύση άραγε; Μπορούμε να κάνουμε λέξεις και εικόνες την καλύτερη εποχή του χρόνου;

Λίγο πριν φύγουμε για διακοπές, ζητήσαμε από 33 φίλους του SLUS να μας πουν τι συνοψίζει γι’ αυτούς η λέξη «καλοκαίρι». Και εκείνοι ανταποκρίθηκαν με 100 λέξεις και μια φωτογραφία. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Για κάποιους λοιπόν, καλοκαίρι είναι το μέρος που πήγαιναν διακοπές όταν ήταν παιδιά. Ο Άγιος Δημήτριος Μαγνησίας, οι Καρυές Λακωνίας, το παραλιακό σπίτι στη Νήσο Σ., οι καμάρες του ισογείου του πατρικού. Ή τόποι μαγικοί, στους οποίους γυρνάς και ξαναγυρνάς. Στροφιλιά, Δονούσα, Ηρακλειά, Ιθάκη, Άνω Κουφονήσι. Αλάμπρα. Ένα καφενείο σε ένα παλιό νερόμυλο λίγο έξω από την Κυπαρισσία. Ο «Λογγάς» στην Κέρκυρα και το Octapus Garden στην Λευκάδα.

Για άλλους καλοκαίρι είναι τα αρχαία ανοιχτά θέατρα και οι παραστάσεις. Το θέατρο των Φιλίππων στην Καβάλα, το Ηρώδειο, η Επίδαυρος, το Θέατρο Δάσους. Τα θερινά σινεμά. Ο δημοτικός κινηματογράφος Χανίων ΚΗΠΟΣ, το σινεμά Κοράλι στη Σαρωνίδα.

Καλοκαίρι είναι για μερικούς και η Αθήνα. Με την Αλίκη στις Πόλεις. Η Ριβιέρα και το Βοξ. Το Open Air Film Festival στο «στρογγυλό» σχολείο του Ζενέτου στον Άγιο Δημήτριο, το καφέ του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης και οι εκθέσεις στην αυλή του εκλεκτικιστικού κτιρίου του 15ου Λυκείου Κυψέλης. Το νυχτερινό περπάτημα – Κολιάτσου, Καλλιγά, στάση Καλλιφρονά, πλατεία Αμερικής. Πατήσια-Κυψέλη. Καυτά τσιμέντα και ιδρώτας χωρίς κλιματιστικά.

Για τους περισσότερους είναι η προσωρινή κατοίκηση. Η επαφή με την φύση. Ήλιος, πηχτή υγρασία και ζέστη, ίσκιος και θαλασσινός αέρας. Πεζοπορίες, καρπούζια και γιαρμάδες. Σιέστες. Αιώρες. Μυρωδιά βασιλικού. Θυμάρι και αγριόχορτα. Γιασεμί. Κληματαριές, κέδροι, λιόδεντρα, πεύκα, συκιές, καλαμιές, μπανανιές και φοίνικες. Το καλοκαίρι είναι παραλία, θάλασσα, πέλαγος, κύμα και αμμοθίνες. Ξωκλήσια. Ασβεστωμένα σπίτια και λιθόστρωτα σοκάκια. Κυκλαδίτικα μπαλκόνια. Δυο παραθυρόφυλλα ανοιχτά. Σιντριβάνια και πλακάκια δροσερά. Αυλές, πλατείες, κήποι. Μαγιό, παρεό, σαγιονάρες και βεντάλιες. Τζιτζίκια. Λευκό και φούξια. Βουκαμβίλιες. Το απέραντο γαλάζιο. Αστερίες και κοχύλια. Αστέρια που μιλούν στο βραδινό φεγγάρι. Ανατολή και ηλιοβασίλεμα. Σούρουπο. Συζητήσεις, διάβασμα, μπύρες και τσίπουρο.

Το ελληνικό καλοκαίρι ορίζεται από την γραμμή που χωρίζει τον ουρανό από τη θάλασσα και ενώνει κάθε απόχρωση του μπλε. Είναι ένα κυκλαδίτικο αρμυρίκι. Ένα εκκλησάκι σε χωριό στην Αρκαδία. Ο βυθός στις πλάκες της Αμοργού. Φυσαλίδες, νερό, ψάρια και φύκια. Οι βουτιές από τον πόντε στα νερά του Μον Ρεπό. Το καλοκαίρι είμαστε εμείς: γυμνοί και ξυπόλητοι. Με αλμυρό δέρμα και βρεγμένα ανακατεμένα μαλλιά.

Για όλους το καλοκαίρι είναι ελευθερία. Ευτυχία, ραστώνη, ηρεμία, απομόνωση και μοναξιά. Είναι η πτώσης της μπουκαπόρτα​ς και το κατάστρωμα του πλοίου. Το λιμάνι.

Strawberries, cherries and an angel kissing spring | My summer wine is really made from all these things. Για μένα καλοκαίρι είναι η πλατεία Δεξαμενής. Η κρητική ρακή και οι πατάτες με αυγά. Οι συζητήσεις που συνοδεύουν τα τρανταχτά γέλια. Το παγωτό μηχανής από το ζαχαροπλαστείο Κρίνος που γλύφεις όλο λαχτάρα περπατώντας στην πυρωμένη Αιόλου με κατεύθυνση τη Μαυροκορδάτου. Τα θερινά σινεμά και το καρπούζι. Τα κόκκινα φορέματα, τα πέδιλα και τα γυαλιά ηλίου. Η σεζλόγκ στο μπαλκόνι. Τα εισιτήρια πλοίων και τα πλατύγυρα καπέλα. Το γυμνό ηλιοκαμένο δέρμα. Τα βιβλία που επιστρέφουν με άμμο και αλάτι. Οι παγωμένες μαργαρίτες στα βότσαλα.  Όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις το χειμώνα και προσπαθείς να τα στριμώξεις σε μια σταλιά χρόνο που διαστέλλεται για να χωρέσει τις επιθυμίες σου. Θα κρατήσω για το τέλος αυτό που γράφει στο κείμενό της η Ελένη Τσιριντάνη. “Το καλοκαίρι είναι συμπυκνωμένη προσδοκία και αβάσταχτη προσμονή”. 

* με αλφαβητική σειρά 

1. Γεωργία Βαλωμένου | 2. Χαρά Γαβρά | 3. Νέλλη Δερμάνη | 4. Καλλιόπη Δήμου | 5. Γιάννης Δούκας | 6. Κατερίνα Ζησιμοπούλου |7. Κωνσταντίνα Θεοδώρου | 8. Όλγα Ιωάννου | 9. Γιάννης Καραχάλιος | 10. Δημήτρης Κατσουρίνης | 11. Ανθή Κοσμά | 12. Φωτεινή Λιάκου | 13. Ίρις Λυκουριώτη |14. Αγγελική Μαθιουδάκη | 15. Τίνα Μαρινάκη | 16. Σταύρος Μαρτίνος | 17. Κώστας Μαύρος | 18. Θανάσης Μήνας|  19. Micromega , Μάρα Παπαβασιλείου & Αλέξανδρος Ζώμας | 20. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης | 21. Δημήτρης Οικονόμου | 22. Μάρθα Παναγιωτοπούλου | 23. Ελπίνα Πιστρίκα | 24. Νάντια Ράπτη | 25. Λίνα Ρόκου | 26. Όλγα Σελλά | 27. Αθηνά Σπηλιωτοπούλου | 28. Γιώργος Σταματάκης | 29. Γεωργία Συριοπούλου | 30. Ελένη Τσιριντάνη | 31. Κατερίνα Χαραλαμποπούλου | 32. Χαρίκλεια Χάρη | 33. Μιχαέλλα Χατζηαγγέλου 

1.

Αν πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια, «καλοκαίρι» είναι το μέρος που κάναμε διακοπές όταν ήμασταν παιδιά. Ένα μέρος που δεν υπάρχει πια. Ο Άγιος Δημήτριος Μαγνησίας της δεκαετίας του ’80, όταν δεν είχε ύδρευση, αποχέτευση και ηλεκτρισμό, και μέναμε σε ένα λιθόκτιστο σπιτάκι από αυτά που έχουν οι αγρότες για να μαζεύουν τις ελιές, όπου η μάνα μου μαγείρευε στο γκάζι και πλενόμασταν με δροσερό νερό από το πηγάδι. Εκεί όπου, ήμασταν συνέχεια με τα μαγιό, στον ήλιο και στην άμμο, με καρπούζια και γιαρμάδες στα χέρια. Εκεί που όλες είχαμε ερωτευτεί το Νίκο που έπαιζε στην κιθάρα το Δελφινοκόριτσο. | Η Γεωργία Βαλωμένου είναι αρχιτέκτονας. Εργάζεται στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. 

2.

Ζωή, τόσο εναλλακτικά, αλλά και σαν από πάντα εκεί… | Η «ελάχιστη δομή», η «αρχετυπική καλύβα», ή απλά το «σπιτάκι μας». Με δυο καλάμια, σκοινιά και ένα (πολλά) παρεό, σε συστοιχία κατά μήκος μιας ξερολιθιάς “πάνω” στη θάλασσα… Βρισκόμαστε στην πιο πολυπόθητη συνοικία του Λιβαδιού της Δονούσας. Και, η αδέξια αυτή φωτογραφία μου θυμίζει τα πιο ονειρικά, και συνάμα γήινα σενάρια κατοίκησης εντός και πέριξ της καλύβας. Από το καφενείο-αλμυρίκι στο κέντρο της παραλίας, στο wc-βράχο με θέα που έκοβε την ανάσα, έως τα δημόσια λουτρά-πηγή κάτω από τη σκιά ενός πλάτανου, που αισίως έφτανες μετά από εικοσάλεπτη ανάβαση. Και επιστροφή πάντα πίσω στο «σπιτάκι μας». Εκεί από όπου ξεκινούσε και κατέληγε η μέρα. Η κάθε μέρα, όπου όλα ήταν ίδια, αλλά και τόσο καινούργια. Ζωή, τόσο «εναλλακτικά», αλλά και σαν από πάντα εκεί … | Η Χαρά Γαβρά είναι αρχιτέκτονας. 

3.

στο Νησί | Στην αρχή της ενήλικης ζωής μου το καλοκαίρι κρυβόταν μέσα στα στενά λαβυρινθώδη σοκάκια των λατρεμένων νησιών του Αιγαίου, αναζητώντας το λιτό και το απέριττο,  την μοναδική γεωμετρία του χώρου και την ηρεμία. Σήμερα  προσδιορίζεται από μια αλληλουχία στιγμών μέσα από χρώματα (το λευκό, το γαλάζιο και το φούξια …) και φυσικά εικόνων  που όλα τα παραπάνω βρίσκονται από λίγο μέσα τους. | Η Νέλλη Δερμάνη είναι αρχιτέκτονας και εργάζεται στον Δήμο Τρικάλων.

4.

Οι καλοκαιρινές βραδιές στο φεστιβάλ Φιλίππων στο αρχαίο θέατρο. | Μετά το μπάνιο στη θάλασσα, ακόμα και “με τα αλάτια”, να ξεκινήσουμε για να μη βρούμε κίνηση, να παρκάρουμε, να πάρουμε καλαμπόκι, δεν έχει διάλειμμα η παράσταση, μαξιλαράκι πήρες; να προλάβουμε να πιάσουμε θέσεις, να δούμε ποιοι άλλοι θα έρθουν απόψε, έχει και αύριο παράσταση; θα γεμίσει; Εννιά η ώρα και ακόμα έχει ζέστη. Βεντάλιες. Χρώματα, άνθρωποι που χαιρετιούνται από μακριά. Φώτα, παράσταση, δροσίζει. | Η Καλλιόπη Δήμου είναι αρχιτέκτονας. Μαζί με τον Sorin Istudor διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο skaarchitects.

5.

Έχει συντεταγμένες η ετεροτοπία του θέρους, έτσι ρευστή κι ευκίνητη που είναι, σαν ταξίδι ή σαν θαμπή ανάμνηση; Και πού εκτυλίσσεται, με ποια σκηνογραφία; Απ’ την παρόρμηση της γνώριμης συνήθειας, επί τα ίχνη του πρότερου εαυτού, ως την αντίληψη που προσπαθεί να τροφοδοτηθεί με νέα ερεθίσματα και νέες εντυπώσεις, το καλοκαίρι δένεται με τα Χανιά της Κρήτης κι ο συνειρμός του κρύβεται στον Δημοτικό Κήπο της πόλης, ανάμεσα στις προτομές και τους αιγάγρους, τους ίσκιους και τους θάμνους, και φτάνει ως κάτω απ’ το ρολόι που πυργώνεται στην ανατολική γωνία, στον Κινηματογράφο του, να συμπυκνώνει στην οθόνη του άλλες στιγμές και τόπους, άλλα βλέμματα, το κάτοπτρο όπου κοιτάζομαι και λέω «κι αλλιώς να τα ’χες κάνει, πάλι εδώ θα γύριζες». | Ο Γιάννης Δούκας είναι ποιητής. Το τελευταίο του βιβλίο «Το σύνδρομο Σταντάλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

6.

Αυλή | Υπάρχει μια αυλή στην οποία επιστρέφω. Βρίσκεται στην Ιθάκη.  Σημαίνει για μένα καλοκαίρι. Δεν είναι μόνο αυλή, αλλά και πλατεία, βεράντα, κήπος. Θυμίζει τον κήπο της γιαγιάς, πλατεία χωριού, μπαλκόνι στη θάλασσα, μια Εδέμ με μπανανιές και φοίνικες. Έξω. Λιθόστρωτο, λουλούδια, παρτέρια, μπουκαμβίλιες, γλάστρες. Εκεί ζούμε το τέλος μιας μέρας: κοιτάμε αστέρια ξαπλωμένοι, παίζουμε τρεχάλες, απολαμβάνουμε τη θέα στη θάλασσα προς την κρημνώδη βορειοανατολική Κεφαλλονιά, τα φώτα στο Φισκάρδο τρεμοπαίζουν, λικνιζόμαστε στην αιώρα μεταξύ δύο ελιόδεντρων, οσφραινόμαστε μυρωδικά βοτάνια. Μαγιό, σαγιονάρες, αρμύρα, σούρουπο. Απολύεται η αίσθηση του χρόνου τη στιγμή που απομένει η εποχή. Έκλεισε ο κύκλος. Ήρθε καλοκαίρι. | Η Κατερίνα Ζησιμοπούλου είναι αρχιτέκτονας, υποψήφια διδάκτορας ΕΜΠ.

7.

Τον Αύγουστο η Αθήνα αναδεικνύει  την πραγματική της ανθρωπογεωγραφία-  χωρίζεται ο πληθυσμός κι οι γειτονιές στα τρία, σ’ αυτές των τουριστών που όλο και πληθαίνουν, σ’ αυτές των από χρόνια Aθηναίων που εξαφανίζονται μαζικά κάθε καλοκαίρι σε θάλασσες και βουνά και σ’ αυτές των καινούριων Aθηναίων που τα χωριά τους βρίσκονται θάλασσες και βουνά και χώρες μακριά. Αυτοί κρατάμε την πόλη ζωντανή- περπάτημα νυχτερινό- Κολιάτσου, Καλλιγά, στάση Καλλιφρονά, πλατεία Αμερικής, πολυκατοικίες αδιάλειπτα, μπαλκόνια στη σειρά στεγνά, καυτά τσιμέντα την ώρα που βραδιάζει, σμάρια παντού, ιδρώτας χωρίς κλιματιστικά, τέκνο αραβικά και παιδικά κυνηγητά, Αγίου Μελετίου κι η Πατησίων- θαύμα που θα ‘ταν με τα φώτα ανοιχτά, κι η Ακρόπολη πιάτο-, Φωκίωνος- εδώ έχει πάντα κόσμο- σ’ ένα μπαλκόνι παίζει ακόμα Μαίρη Λίντα- από τότε ο ίδιος σταθμός, οι ίδιες ζωές αντικριστά, απ’ τον ένα ακάλυπτο στον άλλο δυο χέρια δρόμος. Αθήνα, το καλοκαίρι σου- Πατήσια-Κυψέλη. | Η Κωνσταντίνα Θεοδώρου είναι αρχιτέκτονας- ερευνητής.

8.

Καλοκαίρι είναι παράσταση σε ανοιχτό θέατρο. Ηρώδειο, Επίδαυρος, Θέατρο Δάσους παλιότερα, η δύση του ήλιου λίγο πριν την παράσταση, (θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση την είσοδο του χορού στη Νέκυια του Μαρμαρινού από το θέατρο Νο στην Επίδαυρο – τον αργό βηματισμό μέχρι την ορχήστρα παράλληλα με τον ήλιο που έδυε στο βάθος και την έναρξη ακριβώς τη στιγμή που σκοτείνιασε), η ησυχία μέσα στο πλήθος παρά το πλήθος και το απαλό, βραδινό, καλοκαιρινό αεράκι που περνάει ανάμεσα από όλους και που και που σε δροσίζει. | Η Όλγα Ιωάννου είναι αρχιτέκτονας, υποψήφια διδάκτορας ΕΜΠ. Μαζί με τον Γιώργο Καρβέλα διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο Ioannou Karvelas Architects.

9.

Πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας στο χωριό της μητέρας μου, τις Καρυές Λακωνίας. Ήταν το σύμβολο της ελευθερίας από υποχρεώσεις. Το πρωί παίζαμε και το απόγευμα κάναμε βόλτα στην πλατεία. Το μεσημέρι του σιωπητηρίου όμως δεν είχες τίποτα να κάνεις. Εγώ, η αδερφή μου και οι δύο γειτόνισσες καθόμασταν στην πίσω ταράτσα, κάτω από την κληματαριά και μετράγαμε ώρες. Στα χρόνια της εφηβείας η ελευθερία μετατράπηκε σε εγκλωβισμό στην απραξία. Έχω ακόμα ένα χαρτάκι από εκείνες τις μέρες με ημερομηνία 23-8-1993. 25 χρόνια μετά, αναπολώ τις χαμένες ώρες που με ανάγκασαν να σκέφτομαι, να φαντάζομαι και να ονειρεύομαι. | Ο Γιάννης Καραχάλιος είναι αρχιτέκτονας. Μαζί με την Ελισάβετ Πλαΐνη διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο Plaini and Karahalios Architects.

10.

Ηρακλειά | Με κάθε μας βήμα αφήνουμε πίσω τον πολιτισμό και βουτάμε όλο και πιο βαθιά στο απέραντο πουθενά. Μάρτυρας μας ο σκοτεινός ουράνιος θόλος, διάστικτος από υπέρλαμπρες τελείες αλλού αραιές κι αλλού πυκνές να σχηματίζουν αστρικά σμήνη. Ο θαλασσινός αέρας σπασμωδικός, επίμονος κι ευεργετικός ανακατεύει τα μαλλιά μας, τρυπώνει στα ρουθούνια, στ’ αυτιά και στα μάτια μας και παίζει αλλόκοτα παιχνίδια με τα ρούχα μας. Πλησιάζουμε στην κορυφή του λόφου. Εικόνα σαν αρνητικό φωτογραφίας. Η κατάβαση, ο απόκρυφος κόλπος που μοιάζει να κοιμάται, το απαλό κύμα που γλύφει την άμμο. Αριστερά μας ένα υποφωτισμένο μονοπάτι σημαδεύει προς το πέλαγος και καταλήγει σ’ ένα μικρό σπίτι στην άκρη του βράχου. Μια χρυσή τελεία σε μεγέθυνση, απ’ όπου γνώριμες νότες διαχέονται στην ατμόσφαιρα και στροβιλίζονται γύρω μας. Inside Blue, inside blue… | O Δημήτρης Κατσουρίνης είναι διδάκτωρ Ε.Μ.Π και συγγραφέας. Το βιβλίο του «Φτηνά μαργαριτάρια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οκτώ.

11. 

Το πιο δύσκολο ήταν εκείνο το άλματάκι. Αρκούσε να περάσω εκείνη την διαχωριστική οριζόντια επιφάνεια. Μετά, και κάπως απότομα, ανοίχτηκε μπροστά μου ένας άλλος κόσμος. Τον ένιωθα παντού. Με καλούσε να πάω όλο και πιο βαθιά. Έμοιαζε ατέρμονος. Όσο του παραδινόμουν τόσο περισσότερα αποκάλυπτε. Άνοιγα όλο και πιο πολύ τα μάτια μου για να τον χορτάσω, να γλιστρήσω μέσα του. Πόσο διαφορετικοί κόσμοι μόνο με μια αλλαγή υλικού; Τίποτα δεν είχε πια σημασία μέσα σε αυτό το υγρό, αγώγιμο, διαπεραστικό τοπίο. Ένα μεσημέρι στον βυθό, στις πλάκες της Αμοργού. |  Η Ανθή Κοσμά (ή αλλιώς Ανθόκοσμος) είναι αρχιτέκτονας. Διατηρεί το blog imprografika. 

12.

Χώρα γεμάτη ολόλευκα σκαλιά και κυκλαδίτικα μπαλκόνια. Κρυφά σοκάκια προς μια μικρή πλατεία που θύμιζε μεγάλη αυλή. Το καλοκαίρι μύριζε, το τσίπουρο έτρεχε και ο Λουδοβίκος έλεγε ιστορίες. Θυμάμαι, μιλούσε σιωπηλά για έναν πλατωνικό έρωτα: «Δυο ηλικιωμένοι φλέρταραν κάποτε εδώ από τα μπαλκόνια τους. Εκείνη πότιζε κάθε πρωί τις γλάστρες της. Αυτός δεν είχε ούτε μια. Συχνά της έλεγε: «Η ομορφιά ανήκει σε εκείνον που τη βλέπει». Σιγά σιγά εκείνη γέμισε και το δικό του το μπαλκόνι με φυτά. Τα πότιζε και αυτά κάθε ξημέρωμα.» | Η Φωτεινή Λιάκου είναι αρχιτέκτονας.

13.

Παραλιακό σπίτι στη Νήσο Σ., αρχές της δεκαετίας του ’70 | Μπροστά από την υπαίθρια κοινή βρύση του συγκροτήματος μικρών σπιτιών των μελών της οικογένειας του μπαρμπα-Γ. και της κυρα-Μ., ο χωματόδρομος εξυπηρετούσε και συνεχίζει να εξυπηρετεί τα παραθαλάσσια σπίτια, τα περισσότερα από τα οποία ανήκαν σε ψαράδες ή τσουκαλάδες (κεραμίστες) και τώρα στα εγγόνια τους. Από τον ίδιο χωματόδρομο περνούσε και ο Στρατής Τσίρκας καθημερινά συνοδεύοντας τη γυναίκα και τον γιό του χωρίς να αποτελεί μυθική φυσιογνωμία ακόμη αλλά έναν από τους λίγους επισκέπτες της Νήσου Σ. Αντίθετα από τη σημερινή σεμνοτυφία τα παιδιά ήμασταν όλα τσίτσιδα και ξυπόλητα μέχρι να μπούμε στην προεφηβεία, οπότε και άρχιζαν οι πρώτες ερωτοτροπίες, ως φυσική συνέπεια των ελεύθερων αισθησιακών καλοκαιρινών μας αυτοσχεδιασμών. | Η Ίρις Λυκουριώτη είναι επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου “Οι αρχιτέκτονες της Φάλαινας”.

14.

Το καλοκαίρι έχει χρώμα μπλε. Μυρίζει θυμάρι και αγριόχορτα. Ο ήχος του είναι συντονισμένος με τα τραγούδια των τζιτζικιών. Βρίσκεται σε ένα καψαλισμένο από τον ήλιο και τη ζέστη, ελληνικό νησί. Το καταμεσήμερο δροσίζεται  κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Το καλοκαίρι είναι οι βουτιές από τα βράχια, οι πεζοπορίες μέσα στα φρύγανα, οι σιέστες στην παραλία, οι συζητήσεις στο τραπέζι με το χάρτη του νησιού στο κέντρο. | H Aγγελική Μαθιουδάκη είναι αρχιτέκτονας και αρχιτέκτονας τοπίου. 

15.

Κατάστρωμα: ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στην Πόλη και το Νησί.
Άλλες ορολογίες: κουβέρτα, από όπου προέκυψε το τρικούβερτο (τρία καταστρώματα), όρος που άρχισε να γενικεύεται σε εκφράσεις όπως τρικούβερτο γλέντι, τρικούβερτος καβγάς, τρικούβερτη φουρτούνα, οι οποίες συχνά περιγράφουν ιστορίες που έχουν συμβεί κάποιο καλοκαίρι στο Σκοπελίτη, το Νήσος Μύκονος, τον Αδαμάντιο Κοραή κ.ά. -Όχι εκεί, θα έχει ήλιο μετά. -Πώς σας φάνηκε η Σίκινος;  -Έλα να κατέβουμε στην Κίμωλο.
Αέρας, αλμύρα, συζητήσεις με αγνώστους για νησιά –και για σκυλιά.  Άβολες καρέκλες, μουσικές, γέλια και φωνές όλο και πιο δυνατές, το τάβλι που κάποιος ξέχασε να φέρει, η δανεική ζακέτα, το απέραντο μπλε. Οι ώρες που δεν περνούν ή πέρασαν τόσο γρήγορα. -Πότε φτάνουμε; | Η Τίνα Μαρινάκη είναι τελειόφοιτη φοιτήτρια αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μέλος της συντακτικής ομάδας του Archisearch.gr.

16.

Λίγο έξω από την Κυπαρισσία, υπάρχει ένας νερόμυλος που λειτουργεί ακόμα. Έχει κήπο στην πίσω πλευρά, με λίγα τραπέζια όπου πάντα τα καλοκαίρια βρίσκω φίλους, χωρίς «ραντεβού» – από εκείνους που είναι φίλοι από τότε που μπορώ να θυμάμαι – και ξαναπιάνουμε την κουβέντα από εκεί όπου την είχαμε αφήσει την προηγούμενη χρονιά. Ο Νάσος και η Άννα που λειτουργούν το καφενείο έχουν πάντα κάτι καινούριο να σερβίρουν, και το φτιάχνουν μόνοι τους με οτιδήποτε παράγει η γύρω περιοχή: χόρτα από το βουνό, ψάρια από τη θάλασσα, λαχανικά από τα χωράφια. Κάθε φορά, το καλοκαίρι αρχίζει και τελειώνει εκεί. | Ο Σταύρος Μαρτίνος είναι αρχιτέκτονας, συντονιστής για την Ελλάδα και την Κύπρο του προγράμματος αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης για παιδιά και νέους, Arkki.

17.

Το κοινό, ακίνητο, κάμπτεται από τις κερκίδες του κοίλου. Ενώνεται με την αέρινη, μουσική κίνηση των ανδρικών και των γυναικείων ρόλων. Στο σκοτάδι των φωτισμένων μορφών και των διαπεραστικών ήχων. Η κάθε μικρή ατομικότητα αισθάνεται, απορροφά τη πλοκή που διαδραματίζεται μέσα στον κύκλο. Ο χορός επαινεί τον κεντρικό, τραγικό πρόσωπο. Οι θεοί χωρίζονται εξαιτίας του. Ένας καλοκαιρινός, φυσικά απομονωμένος χώρος, που κατασκευάστηκε αιώνες πριν, είναι δυνατόν και σήμερα να λειτουργεί; Προφανώς. Εξαιτίας της μοναδικής μορφολογίας του. Ο λόγος περί της μορφής του αρχαίου ελληνικού θεάτρου που αναλαμβάνει μέσα από τις χαράξεις του τις φορτίσεις αυτής της σχέσης. Της Επιδαύρου. Ή άλλων. Ακόμα και νεότερων, παρόμοιων περιπτώσεων. | Ο Κώστας Μαύρος είναι αρχιτέκτονας.

18.

Δυο παραθυρόφυλλα ανοιχτά, βαμμένα σε βαθύ πράσινο που σκούριασε σεβάσμια. Αξημέρωτα Αυγούστου, με το βλέμμα στραμμένο πότε στον Hemingway και πότε στο μαβί του Κόλπου. Ο αέρας έχει καλμάρει και φυσά μελωδίες του Lee Hazelwood. Προσμονή –  έχει πάει εννιά και θέλω να την ξυπνήσω. | Ο Θανάσης Μήνας είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον 105,5 Στο Κόκκινο και υπεύθυνος ελληνικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Κέδρος.

19.

Σε εκείνη τη στιγμή, σε εκείνο το σημείο, ​στην προσμονή της πτώσης τ​η​ς μπουκαπόρτας του πλοίου, στο κατώφλι μεταξύ σκοταδιού και φωτός, μεταξύ πόλης και νησιού, εκεί σε αυτό το σημείο και σε αυτή τη στιγμή, συμπυκνώνεται όλη η ουσία του καλοκαιριού. Το σκοτάδι βρίσκεται πίσω, η πόλη, η φασαρία, οι βαριές σκέψεις και αυτές εκεί. Και μπροστά το φως, το τόσο εκτυφλωτικό από μόνο του όσο και από την αντίθεσή του με το σκοτάδι, η θάλασσα που λαμπυρίζει, το νησί που πλέον είναι τόσο κοντά. Αυτή η προσμονή τη βαριάς πτώσης της μπουκαπόρτας πάνω στο λιμάνι κρύβει μέσα της ό,τι μας μιλά σαν καλοκαίρι. | Η Μάρα Παπαβασιλείου και ο Αλέξανδρος Ζώμας είναι αρχιτέκτονες και διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο micromega. 

20.

Με την Αλίκη στις Πόλεις | Επιμένουμε, τα καλοκαίρια, να μένουμε, και να εμμένουμε, στις πόλεις. Βραδινοί περίπατοι στους λαβυρίνθους, ένα μεταμεσονύκτιο φωτογραφικό σαφάρι στην Κυψέλη, και πολλά, απανωτά εικοσιτετράωρα στο Άλαμουτ, σε μια μικρή κόγχη, με μια στάμνα οικειοποιημένη από το ποίημα του Ασλάνογλου και το άσμα του Σαββόπουλου, με τούρκικους καφέδες, κρητικές τσικουδιές, βιβλία του Χρήστου Βακαλόπουλου και του Guy Debord, του Walter Benjamin και του Νίκου Καρούζου. Το καλοκαίρι είναι η ιδανική εποχή για τις ταινίες του Wim Wenders και του Jonas Mekas. Αυτή η γωνιά, η κόγχη, με τη στάμνα και την καρδιά, είναι το δικό μας Άλαμουτ, το δικό μας Walden. | Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης είναι συγγραφέας και μεταφραστής. Τα τρία τελευταία του βιβλία είναι «Το μέσα από τα βλέφαρά μας» (εκδ. Bibliotheque), «Το φαινόμενο Bob Dylan» (εκδ. Μεταίχμιο) και το «Μάης 68 / Φορητό Αρχείο» (εκδ. Γαβριηλίδης).

21.

Είναι πάρα πολλά τα σημεία, τα κτίρια, οι τοποθεσίες που μου θυμίζουν καλοκαιράκι. Ξεχωριστή θέση σε αυτά έχει το θερινό σινεμά Κοράλι στη Σαρωνίδα. Εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές του ’90 ο μικρό παραθεριστικό προάστιο διέθετε τέσσερα θερινά σινεμά. Περιμέναμε με αγωνία κάθε βράδυ όταν η ώρα θα πήγαινε δώδεκα και οι υπάλληλοι των κινηματογράφων θα κατέβαιναν στην πλατεία για να αλλάξουν την παλιά πινακίδα και να τοποθετήσουν εκείνη της καινούριας ημέρας. Το Κοράλι, σε σχέση με τα υπόλοιπα, στην άλλη άκρη του οικισμού, πνιγμένο στο πράσινο και στο γιασεμί ήταν πιο σύγχρονο, πιο μικρό και πιο μοντέρνο και το πιο απομονωμένο. Έφερνε πάντα τα καλύτερα έργα και το βασικότερο, η ακρογιαλιά με τα βράχια όπου μας περιμέναν με κιθάρες και μπίρες η υπόλοιπη παρέα για να συνεχίσουμε μέχρι το ξημέρωμα, βρισκόταν στα εκατό μέτρα παρακάτω. | O Δημήτρης Οικονόμου είναι πολιτικός μηχανικός και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο  «Οι εγκλωβισμένοι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

22.

Τοποθεσία : Κυκλαδίτικο νησί (ένα ελάχιστο κομμάτι γης πεταμένο στο πέλαγος) | Καυτός ήλιος, αλμυρό δέρμα, τα ελάχιστα ρούχα, σχεδόν ξυπόλυτοι στην καυτή άμμο. Βουτιές στα δροσερά μπλε νερά και κάπου κάπου η σκιά από κάποιο αλμυρίκι ή κανένα έρημο ξωκλήσι. Για πρωινό ν’ αρκεί ν’απλώσεις το χέρι σου στη συκιά. Ανακατεμένα μαλλιά με μια δόση άμμου και αλμύρας, ηλιοκαμένα μάγουλα, ασβεστωμένα σπίτια, γοητευτικά ατίθασα σοκάκια, μεθυστικός ήχος από τζιτζίκια, άρωμα βασιλικού και φρέσκια αλόη στα καψίματα. Βρεγμένα σκίτσα, άγρια γυμνά βράχια και γρατζουνισμένα γόνατα. Να μπορείς κάνεις το γύρο του νησιού μέσα σε μια μέρα, να βλέπεις νοερά τα όριά του και να ξέρεις ότι περιβάλλεσαι από θάλασσα. Να βλέπεις και ανατολή και ηλιοβασίλεμα. Μια αίσθηση απέραντης κι απόλυτης ελευθερίας. Δυο στίχοι απ’ τον μικρό ναυτίλο του Ελύτη: “Γυμνός Ιούλιο μήνα το καταμεσήμερο (…) Απ’ το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε, μόνο που ναι πιο δύσκολο.” | Η Μάρθα Παναγιωτοπούλου είναι αρχιτέκτονας. 

23.

Καλοκαίρι είναι το αρμυρίκι. Είναι τόσο αδιαπραγμάτευτο όσο …. η μυρωδιά του ευκαλύπτου. Καλοκαίρι είναι η μυρωδιά του ευκαλύπτου. Είναι τόσο σίγουρο όσο ….το θερινό σινεμά. Καλοκαίρι είναι το θερινό σινεμά. -Αρμυρίκι, ευκάλυπτος ή θερινό; -Αρμυρίκι. Όχι όμως ένα τυχαίο αρμυρίκι, αλλά ένα αρμυρίκι του Αιγαίου και ακόμη πιο συγκεκριμένα ένα αρμυρίκι των Κυκλάδων. Χαμηλό από τους δυνατούς ανέμους, απαραίτητη σκιά στη ξεραΐλα, να μπαίνω από κάτω όταν λιώνει ο τόπος ή φυσάει τόσο ώστε να θέλω να φυλάξω τα μάτια μου από την άμμο. Και από εκεί κάτω, να χαζεύω ανάμεσα από τις βελόνες, από λίγο και προσεκτικά, την παραλία και τη λωρίδα της θάλασσας. | Η Ελπίνα Πιστρίκα είναι αρχιτέκτονας, PhD. Εργάζεται στην αξιολόγηση και στον έλεγχο ερευνητικών έργων καινοτομίας.

24.

Σκέφτομαι καλοκαίρι, είναι Ιούλιος και νοερά μεταφέρομαι εν πλώ στην παραλία Πορί στο Άνω Κουφονήσι. Είναι πρωί και κοιτάω από μακριά την παραλία, έχουν αρχίσει ήδη να καταφθάνουν λίγοι  πιστοί θαμώνες… Κοιτάω το γαλανό νερό και βλέπω την μαγική λευκή άμμο, ξεχωρίζω αστερίες, κοχύλια και βραχάκια. Βουτώ, ξυπνώ το σώμα μου και κολυμπώ μέχρι την ακτή. Ανακατεύομαι με τον κόσμο, απολαμβάνω την ημέρα με βουτιές, συζητήσεις, λίγο διάβασμα, μπυρίτσες στην ταβερνίτσα στη γωνία αλλά περιμένω υπομονετικά την αγαπημενη μου ώρα σε αυτό το μέρος. Όταν ο ήλιος δύει και ο κόσμος αρχίζει και αραιώνει, η θάλασσα αποκτά αυτό το μοβ-ροζ-ασημί χρώμα και είναι ήρεμη και γλυκιά και δεν σε αφήνει να κοιτάξεις μέσα της, αλλά βουτάς και κολυμπάς και την νιώθεις να σε αγκαλιάζει και γαληνεύεις. Τότε κολυμπώ πίσω στη βάρκα απόλυτα ήρεμη και χαλαρή για να απολαύσω το βραδινό φεγγάρι ή τον μαύρο ουρανό με τις αμέτρητες λευκές τελίτσες του και τον ήχο της θάλασσας και του αέρα να με γλυκοκοιμίζει. | Η Νάντια Ράπτη είναι αρχιτέκτονας και εικαστικός.

25.

Υπάρχει ένα σημείο στη Γη που συμπυκνώνει το καλοκαίρι (μου). Εκεί μεγάλωσα· άλλωστε δεν θυμάμαι τον εαυτό μου όταν πρωτοπερπάτησε αλλά τον θυμάμαι όταν κολύμπησε για πρώτη φορά. Και θυμάμαι τον εαυτό μου να βουτά από τον πόντε -έτσι λέμε την ξύλινη εξέδρα στην Κέρκυρα- στα γαλαζοπράσινα νερά της πλαζ του Μον Ρεπό και γύρω μου ο κόσμος να γεμίζει φυσαλίδες, νερό, ψάρια, φύκια, ήλιο, ευτυχία. Να είμαι αυτός ο κόσμος, ο κόσμος αυτός να είμαι εγώ. Δεν είναι καλοκαίρι εάν δεν κάνω έστω μια βουτιά από τον πόντε. Αυτό είναι το τάμα μου στον θεό του καλοκαιριού. Θα το τηρώ όσο αναπνέω με τα βράγχια μου. | Η Λίνα Ρόκου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνεργάζεται με το Popaganda.gr. Το βιβλίο της “Το τέλος της πείνας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

26.

Δεν θα μπορούσα παρά να ξεκινήσω με ένα από τα πιο ωραία σημεία, ασφαλώς της Κέρκυρας, του τόπου καταγωγής, αλλά νομίζω και όλης της χώρας. Στο τελευταίο βορειοδυτικό σημείο του νησιού, αφού διασχίσετε όλο το χωριό Περουλάδες, με κατεύθυνση προς την παραλία Λογγάς, υπάρχει ένας χώρος, που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τον ασβεστολιθικό γκρεμό αυτής της παραλίας. Επίσημο όνομα, Panorama 7^th Heaven Restaurant Logas Beach, αλλά οι ντόπιοι λένε απλώς «Λογγάς» και ξέρουν τι εννοούν. Για όλες τις ώρες της ημέρας, με εστιατόριο, καφέ, μπαρ, αλλά η ωραιότερη στιγμή είναι εκείνη του ηλιοβασιλέματος, με τον ήλιο να κατεβαίνει στη θάλασσα, εκεί ανάμεσα στα Διαπόντια Νησιά. Στα Επτάνησα κι αυτό το στέκι, το ανακάλυψα μόλις πέρυσι -μου το υπέδειξαν αγαπημένοι φίλοι. Στην καρδιά της παλιάς πόλης της Λευκάδας,  είναι το Octapus Garden, wine bar. Η έμφαση στο «garden», διότι στην όψη, στην οδό Μητροπόλεως 19 στην πόλη της Λευκάδας θα δείτε απλώς ένα όμορφα φτιαγμένο παλιό σπίτι. Μέσα όμως, στο πίσω μέρος αυτού του σπιτιού, έχει στηθεί ένα από τα ωραιότερα ησυχαστήρια ειδικά για όσους θέλους στη διάρκεια της μέρας να απομονωθούν, να διαβάσουν, να συζητήσουν, να φλερτάρουν, να τσιμπήσουν κάτι πρόχειρο, να πιουν ό,τι θέλουν. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Για όσους βρίσκονται στην Αθήνα, για όσους θέλουν ένα τόπο στο κέντρο της πόλης που να τους κάνει να ταξιδέψουν, νομίζω ότι το καφέ του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης, στην οδό Αγίων Ασωμάτων, με φόντο τον Κεραμεικό, την Ακρόπολη, και βλέμμα προς τη θάλασσα στο βάθος, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. | Η Όλγα Σελλά είναι δημοσιογράφος. Συνεργάζεται με το artplay.gr.

27.

Καλοκαιρινές μνήμες προσωρινής κατοίκησης | Το τοπίο της Στροφιλιάς αποτελεί για εμένα έναν τόπο φαντασιακό των παιδικών καλοκαιριών μου. Εκεί, έχω ζήσει πολλά καλοκαιρινά μεσημέρια της παιδικής μου ηλικίας ανάμεσα στους κέδρους και στα πεύκα, σε αγαπημένους ανθρώπους και στους ήχους των τζιτζικιών. Το δάσος, η λιμνοθάλασσα, η παραλία, η θάλασσα, οι αμμόλοφοι και οι αμμοθίνες αποκαλύπτονται και συνθέτουν την εικόνα μιας εξωτικής και απόκοσμης πραγματικότητας. Το κεδροδάσος ενεργοποιεί μια διάθεση εξερεύνησης και οδηγεί σε περιπλανητικές διαδρομές. Βρίσκομαι να περιηγούμαι και να εξερευνώ ατμοσφαιρικά μονοπάτια, εκεί όπου οι κουκουναριές διαδέχονται τους κέδρους. Μια αιώρα μετέωρη αποκαλύπτεται μέσα από το κεδρόδασος. Η αιώρα καθώς στηρίζεται στις υπεραιωνόβιες κουκουναριές, ενεργοποιεί την επαφή μου με τη φύση και εγγράφεται στη μνήμη μου ως το ίδιο το καλοκαίρι που ισορροπεί ανάμεσα σε μια αίσθηση μετέωρου και ελευθερίας, ορίου και ασφάλειας. Συγκροτεί μια συνθήκη προσωρινής κατοίκησης και μια αυθεντική εμπειρία ελευθέρου χρόνου. Το τιτίβισμα των τζιτζικιών ανακαλεί την αδιαμεσολάβητη σχέση με τη φύση σε έναν τόπο ανέγγιχτο. | Η Αθηνά Σπηλιωτοπούλου είναι τελειόφοιτη αρχιτέκτονας και οικονομολόγος (MSc) με μεταπτυχιακές σπουδές στη Χρηματοοικονομική Διοίκηση και με επαγγελματική εμπειρία στη Διαχείριση & Διοίκηση Έργων.

28.

Μια γραμμή. Ευθεία ή καμπύλη; Η γραμμή που ορίζει το ελληνικό καλοκαίρι, καθώς χωρίζει ουρανό από θάλασσα ενώ παράλληλα ενώνει κάθε απόχρωση του μπλε. Η πρώτη εικόνα, όταν το πλοίο της γραμμής ανοίγεται στο πέλαγος. Μια γραμμή που δεν είναι πάντα διαυγής, που ποτέ δεν είναι η ίδια. Αλλάζει αποχρώσεις και τονικότητες κάθε ώρα, μέρα και στιγμή, ανάλογα με την ένταση του ήλιου, προσαρμόζεται στην διάθεση μας.  Στον τόπο αυτό κατοικεί το καλοκαίρι, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κύματα και σύννεφα. Καμία ανθρώπινη παρουσία, κατασκευή ή δημιουργία, οι ήχοι έχουν χαθεί. Ήρεμη καλοκαιρινή ραστώνη και κάθαρση, νερό και αέρας μαζί. Η τελευταία εικόνα όταν το πλοίο επιστρέφει. Μια γραμμή. Ευθεία και καμπύλη μαζί. | Ο Γιώργος Σταματάκης είναι αρχιτέκτονας. Μαζί με την Κατερίνα Καρανίκου διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο A-team Architects.

29.

Ένα από τα μέρη που πιο πολύ μου θυμίζουν καλοκαίρι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι ένα μικρό, σχετικά άσχημο, εκκλησάκι στο χωριό μου στην Αρκαδία. Είναι ακόμα έντονη η ανάμνηση τα ζεστά καλοκαιρινά δειλινά, όταν είχε πια τελειώσει η γιαγιά τις δουλειές του σπιτιού και το πότισμα του κήπου, που με πήγαινε βόλτα στην άκρη του χωριού για να ανάψουμε τα καντήλια της μικρής εκκλησίας και είχε δροσιά μέσα λόγω των χοντρών πέτρινων τοίχων. Ή ως έφηβοι τα βράδυα που κάναμε βόλτες και καθόμασταν στον περίβολο και καθώς ήταν το σκοτάδι πυκνό φαινόταν πεντακάθαρα ο γαλαξίας στον ουρανό. | Η Γεωργία Συριοπούλου είναι αρχιτέκτονας. Διατηρεί μαζί με τον Λεωνίδα Παπαλαμπρόπουλο το αρχιτεκτονικό γραφείο Papalampropoulos Syriopoulou Architecture Bureau.

30.

“Τι είναι καλοκαίρι;” Όταν ξεχάσεις το καρπούζι και το Σαββόπουλο η απάντηση γίνεται αισθητά προσωπική. | Το καλοκαίρι είναι συμπυκνωμένη προσδοκία και αβάσταχτη προσμονή. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα του, ένα κατάστρωμα πλοίου μεταξύ ελληνικών νησιών. Η πλωτή επιφάνεια είναι η ανάπαυλα ανάμεσα σε αυτές τις νοητές Συμπληγάδες. Ο χώρος που λόγω έλλειψης αντιπερισπασμών, γίνεσαι πιο φίλος με τους φίλους σου, πιο σύντροφος με το σύντροφος σου, πιο οικείος με τον εαυτό σου, ή οχι. Το κατάστρωμα βαμμένο σε μια ανέμπνευστη εκδοχή του μπλε της θάλασσας και τα σφαιρικά φώτα που παραπέμπουν σε αστική ανάπλαση παλαιού τύπου, παίρνουν νέο νόημα κάτω από το βάρος του “καλοκαιριού”. Η θάλασσα, διακρίνεται θαμπή στο βάθος, είναι όλο αυτό το «εκτός» που κάνει το εντός πλάνου, αυτό που είναι. Ειδυλλιακό, ποιητικό, καλοκαιρινό. | Η Ελένη Τσιριντάνη είναι αρχιτέκτονας και αρχιτέκτονας τοπίου.

31.

Κάποτε θυμόμουν σε ποια σελίδα έπεφτε ο Πρόξενος στην Κάγιε Νικαράγουα. Δε θυμάμαι πια. Και η βιβλιοθήκη μου ζει αλλού, ζούμε χωριστά. Και το Κάτω από το Ηφαίστειο. Για το βιβλίο αυτό πήγα στην Αλάμπρα. Νόμιζα πως λόγω Αθήνας ήξερα από ζέστη. Όχι. Ο Αύγουστος στην Γρανάδα ήταν η ζωή μέσα σε μια κατσαρόλα που βράζει. Πηχτή υγρασία και ζέστη. Πάνε χρόνια από τότε. Θυμάμαι κυρίως αυτά που φωτογράφισα. Το παλάτι ήταν πιο δροσερό από την πόλη. Είχε μάρμαρα με αυλάκια που έτρεχε μέσα τους νερό. Είχε σιντριβάνια και πλακάκια δροσερά. Ήμουν στην Ανδαλουσία διάολε. Ο μύθος των μύθων. Στην πόλη της Γρανάδας πίναμε καρπουζόζουμο και διάβαζα απέναντι στον τοίχο να έχουν γράψει με σπρέυ «sabías que el ché no es una camiseta cabrón». Ήμουν 25 χρονών. Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. | Η Κατερίνα Χαραλαμποπούλου είναι αρχιτέκτονας και υποψήφια διδάκτορας ΕΜΠ.

32.

Φέτος είναι το καλοκαίρι στην Αθήνα. Αυτοσυγκέντρωση, ηρεμία και εργασία. Λίγες οι έξοδοι από το δροσερό και ήσυχο γραφείο: προς θερινά σινεμά του κέντρου, αγαπημένη Ριβιέρα, Βοξ, και άλλα σινεφίλ αστικά κενά και ταράτσες. Έκπληξη το Open Air Film Festival στο πρωτοποριακό σχολείο του Τάκη Ζενέτου στον Αγ.Δημήτριο. Και θα επέλεγα αυτό σαν αγαπημένο τόπο, par excellence, αν δεν επικρατούσε και πάλι, τελευταία στιγμή, όπως πάντα, η αγάπη μου για τους χώρους τέχνης και τις site specific εκθέσεις: έτσι, προτείνω την αυλή του εκλεκτικιστικού κτιρίου του 15ου Λύκειου Κυψέλης, που μετετράπει σε ένα δυνατό ονειροτοπίο με το έργο “Μεταβάσεις” της Ελένης Λύρα. Στο πλαίσιο της εξαιρετικής έκθεσης ΚΕΛΥΦΟΣ // Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. | Η Χαρίκλεια Χάρη είναι αρχιτέκτονας.

33.

Κρυμμένη πίσω από την φυλλωσιά του αναρριχώμενου. Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου έως τα τριάντα μου, η μόνη βεβαιότητα του καλοκαιριού ήταν αυτή η φωλιά στις καμάρες του ισογείου του πατρικού μου. Μια απομόνωση που με προσδιόριζε την ώρα που οι υπόλοιποι έπαιρναν τη μεσημεριανή τους σιέστα μετά το φαγητό. Για πολλά χρόνια υπήρχε και μια κούνια. Πέρα-δώθε και αγνάντευα τη θάλασσα μέσα από τη φυλλωσιά. Αλμύρα στα μαλλιά και στα χείλια, κάτι δροσερό στα χέρια, τετράδιο για να γράφω, τζιτζίκια στη διαπασών. Η υπέροχη και καθοριστική μοναξιά μου. Καλοκαίρι… | Η Μιχαέλλα Χατζηαγγέλου είναι wedding celebrant και διευθύντρια σκηνής.

Καλό και ανέμελο καλοκαίρι σε όλους! | SLUS, 2018