Κάθαρμα,

Το μπουντρούμι της Σαμαρκάνδης είναι στενάχωρο, και περιμένω να φανείς. Έστω σαν σκιά ή ως όνειρο – πάντα απέδιδες και στα δυο τη σημασία που τους πρέπει. Σ’ έπιανε βλέπεις και το kif το μαροκάνικο.

Κάθαρμα, με ξέχασες. Έχω αρχίσει να φρικάρω απ’ την ανία. Μόλις σκότωσα τον Πέρση συγκρατούμενό μου.

Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που

περνούσαμε φίνα. Τhe Days of Wine and Roses, θαρρώ πως το λέτε στα αγγλικά, τη γλώσσα του πατέρα σου – αν κι ένα βράδυ που το ρούμι μας είχε γλυκάνει γουλιά τη γουλιά κι η γλώσσα σου λύθηκε και το φεγγάρι μάς φάνταζε διπλό, μου εξομολογήθηκες ότι χρωστάς την ανατροφή σου στη Σεφαραδίτισα που σε μεγάλωσε. Ποτέ μου δεν τα ‘μαθα καλά τα αγγλικά, Κόρτο. Μητρική μου είναι η γλώσσα του Πούσκιν και του Μπακούνιν.

Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που

σαλπάραμε αμέριμνοι στους πιο ανομολόγητους πειρασμούς της περιπέτειας μαζί με εχθρούς και φίλους. Τον Καλόγερο, το Κρανίο, τη Βενετσιάνα. Για μας γράφτηκε η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας.

Απαγκιστρώναμε απ’ το ανώνυμο νησί, κρυμμένο καλά στην πιο απρόσιτη ατόλη απ’ όλες τις ατόλες της Πολυνησίας. Σαν μας έπιανε η παλίρροια, συνήθιζες να βγάζεις την μπατατούγκα, ποτέ όμως το αργεντίνικο γιλέκο, και άπλωνες την αράδα σου στην αιώρα, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζες – πάντα διάβαζες, Κόρτο. Για το Μομπρασέμ και την αταξική Πολιτεία του Σάντοκαν. Για τους Ιταλούς αναρχικούς και τους Βραζιλιάνους μπαντεϊράντες. Μου αφηγούσουν ιστορίες για τον Κάπτεν Μίσιον.

Θυμάσαι, κάθαρμα;

Φτάνουνε σπάνια νέα στο μπουντρούμι, εδώ στην παλιά πόλη του Ομάρ Καγιάμ και του Χασάν του Ασσασσίνου∙ με πιάσανε όταν με παράτησες, καθώς ψάχναμε για τον χαμένο χρυσό του Ισκαντέρ. Από τα λίγα που ακούω, έμαθα ότι ξαναβγαίνεις στη γύρα. Χωρίς εμένα. Чертовски! Αναρωτιέμαι αν ζει ακόμα ο καθηγητής Στάινερ. Ψιθυρίζεται ότι ούτε αυτός θα είναι μαζί σου.

Λένε ότι αναζητάς ένα μυθικό βασίλειο μεταξύ Αφρικής και Ινδίας. Ότι έγινες φίλος με τον ποιητή Κ. Μαντεύω: την Εκουατόρια– που ποτέ δεν έχασες. Έχεις για πυξίδα, λένε, έναν μαγικό καθρέφτη που οι αντανακλάσεις του στον χωροχρόνο πηγαίνουν πίσω στην Πρώτη  Σταυροφορία.

Μαντεύω ξανά: άκουσες γι’ αυτόν στο βενετσιάνικο γκέτο και αναζήτησες την περγαμηνή με τον χάρτη για την Εκουατόρια. Ή ίσως να γύρεψες πληροφορίες απ’ τον σοφό Μορντεκάι. Σου κάνει ακόμα τα γλυκά μάτια η κόρη του;

Θυμάσαι, κάθαρμα;

Τις άγρυπνες νύχτες στη Misericordia; Τις ατελείωτες συζητήσεις μας, με τον Αγγελομάτη και τον Hugo, στην Trattoria da Scarso; Κρυβόμασταν, τότε, μετά την τελευταία σου δουλειά στον Άγγελο στο παράθυρο της Ανατολής. Σαν στάλαξε η μποτίλια με το Valpolicella, ο Hugo μας ζωγράφισε σε χαρτοπετσέτα. Ευγενείς τυχοδιώκτες, μας ονόμασε. за ваше здоровье!

Θα’ θελα να ήμουν μαζί σου, Κόρτο, να καταστρώναμε παρέα το ταξίδι στην Εκουατόρια. Όταν ξεμπερδέψεις, έλα να με ελευθερώσεις από τη Σαμαρκάνδη, αλλιώς θα στοιχειώσω τα όνειρά σου.

Θυμήσου Κόρτο: ίσως δεν είμαι ο καλύτερός σου φίλος, είμαι όμως ο μοναδικός σου φίλος. Негодяй!

Ρασπούτιν

Για την αντιγραφή, Θανάσης Μήνας

Ο συγγραφέας της παραπάνω επιστολής, ο εικονιζόμενος Ρασπούτιν, έχει τον δεύτερο ρόλο σε αρκετές μυθιστορίες του Hugo Pratt. Είναι ο άσπονδος φίλος του Κόρτο Μαλτέζε. Ίσως αποτελεί το alter ego του, ή, αλλιώς, με λακανικούς όρους, τον Μεγάλο Άλλο της ψυχοσύνθεσης του Κόρτο.

Δεν ξέρουμε πολλά για το βίο του. Γεννήθηκε πιθανότατα στην προεπαναστατική Ρωσία. Αναφέρεται ως νεαρός ναρόντνικος που φυλακίστηκε στο Φρούριο του Πέτρου και Παύλου. Κατάφερε να αποδράσει, και έγινε τυχοδιώκτης. Περιπλανήθηκε από τη Σιβηρία ως τον Ειρηνικό, όπου φέρεται να συνάντησε τον Κόρτο Μαλτέζε. Συνεργάστηκε αλλά και συγκρούστηκε μαζί του, κυρίως στην Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Τα ίχνη του χάνονται μετά τη φυλάκισή του στο Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης, στη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου πολέμου. Η όποια ομοιότητα με τον ιστορικό Ρασπούτιν είναι πλασματική.   

*Η νέα – ύστερα από πολλά χρόνια- περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε με τον τίτλο Εκουατόρια, των J. D. Canales (σενάριο) και R. Pellejero (σχέδιο & χρώμα), κυκλοφορεί στις αρχές του Δεκέμβρη από τις εκδόσεις του Μικρού Ήρωα.