της Τζίναs Σωτηροπούλου

Ένα σχόλιο για τους δημόσιους χώρους με αφορμή την ανάπλαση του Λόφου του Στρέφη.

Στην τελευταία Μπιενάλε, την 17η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, τον Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη συμμετοχή κέρδισαν οι raumlaborberlin από το Βερολίνο με τις «Περιπτώσεις Αστικής Πρακτικής», παρουσιάζοντας 2 πρότζεκτς όπου εφαρμόζουν νέα πρωτόκολλα συνεργασίας. Τα έργα που παρουσίασαν (Haus der Statistik & Floating University) επιτρέπουν στους κατοίκους να εμπλακούν στη διαχείριση και στον μετασχηματισμό του δημόσιου χώρου μέσα από εργαστήρια επεξεργασίας ιδεών αλλά και πραγματικής δουλειάς ανοικοδόμησης, εμπλουτίζοντας τον χώρο με την οπτική & την τεχνογνωσία τους. Οι αρχιτέκτονες κάνουν πράξη το «Δικαίωμα στην πόλη» μέσω του συμμετοχικού σχεδιασμού. Δίνουν μια νέα θεώρηση για τον δημόσιο χώρο: ποιος αποφασίζει για αυτόν και με ποιον τρόπο.

Το γραφείο doxiadis+ συμμετείχε στην τελευταία Μπιενάλε και επικεντρώθηκε στην κλιματική αλλαγή με μια πιο εννοιολογική προσέγγιση. Η πολύ όμορφη εικαστική εγκατάστασή τους, “Entangled Kingdoms”, εστίασε στους μύκητες: σε κάτι που είναι κάπου ανάμεσα στα φυτά και στα ζώα. Με μότο «Χωρίς εμένα δεν υπάρχεις», κάτω από το γενικό θέμα «Πώς θα ζήσουμε μαζί» σ’ αυτόν τον πλανήτη. Αν θα καταφέρουμε να «σχηματίσουμε» μια κάποιου είδους «Συμβίωση».

Το γραφείο doxiadis+ (με ανάθεση από την Prodea Investments) έχει αναλάβει την ανάπλαση του Λόφου του Στρέφη. Πρόκειται για έναν ήδη φυτεμένο και όμορφο χώρο, το πρόβλημα του οποίου είναι απλά η επισκευή επιμέρους στοιχείων και κυρίως η συντήρησή του.

Αντιθέτως με την πρακτική των raumlaborberlin, εδώ δεν υπήρξε κανένας διάλογος με τους κατοίκους, ούτε δημιουργήθηκαν δίκτυα συνεργασίας. Αυτή την προσέγγιση προς τον δημόσιο χώρο θέλουμε; Ποια πόλη ονειρευόμαστε; Και τι είδους κοινωνικές σχέσεις αναζητούμε;

Μόνο η συμβίωση με τους μύκητες μας ενδιαφέρει;