Τhe Dream Syndicate live | Fuzz Club | Σάββατο 04/11

Ο Steve Wynn μιλά στον Θανάση Μήνα

Παραφράζοντας τη ρήση του Orwell για τον Dickens, οι Dream Syndicate είναι μια μπάντα που αξίζει να πορευτείς μαζί της σε βάθος χρόνου∙ έτσι χτίζονται οι σχέσεις που αντέχουν.

Blue Velvet

Τους πρωτάκουσα (στις εκπομπές του Χρήστου Δασκαλόπουλου) κάπου στα μέσα του’80, λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία (1982) του “The Days of Wine Roses” (τίτλος-αναφορά στο φιλμ του Blake Edwards). Καταρχάς, τι όνομα! Το Συνδικάτο του Ονείρου – κι ας μην είχα τότε καμιά ιδέα για το πρωτότυπο σχήμα των μινιμαλιστών La Monte Young, John Cale, Angus MacLise, Terry Jennings, Marian Zazeela, Tony Conrad, και τα ρέστα. Η νωχέλεια του “Tell Me When It’s Over” σκέπασε με τη σέπια της μελαγχολίας της ένα απόγευμα, μεσοχείμωνο (Ναμπόκοφ), κι αυτό ήταν αρκετό.

Ο ήχος των Dream Syndicate απέπνεε το κλίμα της εποχής, της εποχής του punk, όπου είχα ήδη μυηθεί, όμως δεν ήταν μόνο punk∙ έδινε περισσότερο μια υπόσχεση, σαν να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί ο Χάκλμπερι Φιν, άκου, φιλαράκο, υπάρχουν κι άλλα εκεί έξω, σε περιμένει μια περιπέτεια: The Velvet Underground (“When You Smile”), Neil Young & Crazy Horse (“The Days of Wine and Roses”), Television (“That’s What You Always Say”). Δίσκος-μαθητείας, Σπουδή στο κόκκινο.

Μερικούς μήνες μετά ήρθε το “The Medicine Show”. Ο Wynn, με το χάρισμα συντονισμού που τον διακρίνει, συγχρονίστηκε με τον Dylan και τους Band, με τη μυθολογία του John Wesley Harding και τη φιλμογραφία του Sam Peckinpah. Americana! Φωκνερικό στην αφήγηση, αργόσυρτο και βαρύθυμο στο ρυθμό, ποτισμένο με blues και ουίσκι, μια Αναπαράσταση της Αμερικής που χάθηκε. Στο στούντιο το ομώνυμο κομμάτι του δεύτερου δίσκου των Dream Syndicate τραβά γύρω στα οκτώ λεπτά, στο live όμως μπορεί να τραβήξει όσο και η ένταση της νύχτας – (το έχουν διασκευάσει εξαιρετικά και οι Dustbowl που θα ανοίξουν το set).

Πέρα όμως από την πρόσκληση στα βαθιά νερά της Americana, το “The Medicine Show” μου επιφύλαξε, το κάπως μακρινό 1984, άλλο ένα satori, όπως θα ‘λεγε και ο Kerouac: το προτελευταίο, εννιάλεπτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του δίσκου με τον τίτλο “John Coltrane’s Stereo Blues”. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα το όνομα του ‘Trane. Οι Dream Syndicate αφουγκράστηκαν τις τροπικότητες της ψυχεδέλειας της Δυτικής Ακτής (ιδίως του Frisco), ανατρέχοντας στους αυτοσχεδιασμούς του κορυφαίου σαξοφωνίστα της jazz. «Γιούπι! Φύγαμε!», ακούω να ξεφωνίζουν οι Φίλοι της Τύχης στο Ενάντια στη Μέρα του Thomas Pynchon.    

Όσο διαβάζετε, ακούστε δυνατά το BOSTON, εδώ

 

BOSTON

Ένα βιβλίο για τη Βοστώνη: το Boston, του Upton Sinclair, αναφορικά με την υπόθεση των Sacco & Vanzetti.

Μια ταινία για τη Βοστώνη: το “The Bostonians” του James Ivory, από το ομώνυμο βιβλίο του Henry James.

Ένας μπασκεμπολίστας για τη Βοστώνη: ο Bill Russell των Celtics.

Ένα τραγούδι για τη Βοστώνη: το “Boston” των Dream Syndicate.

Πετάχτηκα απ’ τη θέση μου ακούγοντας για πρώτη φορά (μάλλον στις εκπομπές του Αιμίλιου Κατσούρη) το “Boston”, από το “Out Of the Grey” (1986), το τρίτο album των Dream Syndicate. In media res, στιβαρή rhythm section, το riff άμεσο, με τη δεύτερη κιθάρα να φιδοσέρνεται θολωμένη. Ύστερα ο Wynn το παίρνει πάνω του, με μια αφηγηματική δεινότητα που παραπέμπει στον Dylan. Γίνεται story- teller.

“Come back to Boston as soon as you can

The whole thing ain’t gone down according to the plan

Morning when I wake up I don’t like what I see

And late at night my dreams are terrifying me”

 Η φωνή του πλέον απευθύνεται συγκεκριμένα:

“Come back to Boston or I’ll meet you halfway

Somewhere by the middle of the interstate

We can take it on down to some cold, deserted lake

And come back to Boston before we make the same mistake”

Η απεύθυνση δεν θα βρει απόκριση.

“Do you remember when…

Do you remember when…”

Τα τύμπανα πλέον κανοναρχούν, ο στίχος κόβεται στη φράση, το επίμονο ρεφρέν παραμένει κρυπτικό – κι ο αφηγητής αφήνεται μόνος, στο προσωπικό του νουάρ στόρι.

Ghost Stories  

Μεσολάβησαν περίπου είκοσι χρόνια από το παραλίγο-επιτυχημένο “Ghost Stories” και τη διάλυση των Dream Syndicate, ως το σήμερα. Στο μεσοδιάστημα, ο Steve Wynn διατράνωσε το ταλέντο του ως singer-song writer, σε μια πληθώρα δίσκων: “Kerosene Man” (1990), “Dazzling Display” (1992), “Fluorescent” (1994), “Melting in the Dark” (1996), “Sweetness and Light” (1997), “My Midnight” (1999), “Here Come the Miracles” (2001), κλπ. Συν τη συμμετοχή του στο Χαμένο Σαββατοκύριακο, album εμπνευσμένο από το βιβλίο του Charles R. Jackson, πλάι στο Dan Stewart (Green on Red) που είχε ως ερμηνευτής τον ρόλο του Billy The Kid: εδώ ο Danny (Stewart) και ο Dusty (Wynn) μας έδωσαν ένα από τα ωραιότερα “Knocking on Heaven’s Door” που έχουν ακουστεί ποτέ.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Wynn κράτησε επαφή, σταθερά. Όπως είπα και πιο πάνω, σε πείσμα της μεταμοντέρνας συνθήκης που επιβάλει την επιθετική επέλαση του χρόνου σε βάρος του χώρου (David Harvey), πρόκειται για μια σχέση που χτίστηκε σε βάθος.

Έρχεται να την αναθερμάνει το φετινό, νέο album των Dream Syndicate με τον τίτλο “How Did I Find Myself Here”, που σηματοδοτεί de jure την επανασύνδεσή τους– μετά το αλησμόνητο live τους στο Fuzz πριν από τρία περίπου χρόνια. Η τωρινή τους σύνθεση: Steve Wynn (κιθάρες, φωνητικά), Dennis Duck (τύμπανα), Mark Walton (μπάσο), Jason Victor (κιθάρες).

Πρόκειται για ένα album με οκτώ συνθέσεις, από τις οποίες τέσσερις τουλάχιστον είναι για ανθολογία: τα ροκάδικα “Filter Me Through You” και “Glide”, με τις κιθάρες-ξυραφιές∙ το υπνωτικό, βελβετικό πιο σωστά, “Kendra’s Dream”, όπου επιστρέφει μαζί τους στο στούντιο η αρχική τους μπασίστρια, η Kendra Smith (υποκλίνομαι Sad Eyed Lady of the Lowlands)∙ τέλος, το 11λεπτο, ψυχεδελικό ομώνυμο κομμάτι, ένα τζαμάρισμα-χωρίς-τέλος, με τις τριπαριστές κιθάρες να ακολουθούν τα χνάρια των John Cipollina και Greg Duncan (στο “Happy Trails” των Quicksilver Messenger Service) ή των Mike Bloomfield και Elvin Bishop (στο “East West” των Butterfield Blues Band).

Μ’ αυτό το υλικό και με δεδομένη την εμπειρία από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, έχουμε μπροστά μας ένα ακαταπόνητο live. 

Ο Steve Wynn μιλά στο SLUS & στον Θανάση Μήνα.

Steve, ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο: “How Did I Find Myself Here?”. Τι διαδρομή! Όμως, συγχρόνως, ο τίτλος δεν είναι κάπως απολογιστικός; Υποθέτω ότι μπορείς να τον διαβάσεις με διάφορους τρόπους.  Όμως, την ίδια στιγμή, αναφέρεται σε κάτι που ισχύει καθολικά. Ζεις μια ολόκληρη ζωή, βλέπεις και κάνεις εκατομμύρια πράγματα…και τελικά φτάνεις κάπου. Συναισθηματικά, πολιτισμικά, πολιτικά, μουσικά, κοινωνικά – δεν έχει σημασία (το πού). Εξακολουθείς να αναρωτιέσαι. Πώς Βρέθηκα Εδώ;  

Έχετε κάνει καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες στα δύο κομμάτια που ανοίγουν τον νέο δίσκο (το “Filter Me Through You” και το “Glide”). Είναι ίσως μια επιστροφή από τον ήχο “Ghost Stories” σ’ αυτόν του “The Days of Wine and Roses”; Για μένα, αυτός ο δίσκος στέκεται πιο κοντά στο “The Days of Wine and Roses” και στο πρώτο μας EP. Επιστρέψαμε στο αρχικό μας μοτίβο – επανάληψη, ρυθμός, θόρυβος. Ήταν κάτι σαν το μανιφέστο μας στο ξεκίνημα και διαισθανθήκαμε ότι θα ήταν αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα με τη σημερινή εκδοχή της μπάντας.

Έχεις ζήσει τόσο στο L.A. όσο και στη Νέα Υόρκη. Πιστεύεις ότι το ομώνυμο κομμάτι (“How Did I Find Myself Here”) αντανακλά αυτές τις εμπειρίες, ίσως σε παρόμοιο στιλ με το “East West” των Paul Butterfield’s Blues Band? Λατρεύω το “East West”— είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Και αποτέλεσε μεγάλη επιρροή όταν γράφαμε το “John Coltrane Stereo Blues”. Ναι, το “How Did I Find Myself Here” αντανακλά μουσικά τους τόπους που έζησα. Ήμουν στο Jackson Heights του Queens (Νέα Υόρκη) όπου ζω σήμερα και περίμενα τον Chris Cacavas να επιστρέψει από τη Γερμανία για να αρχίσουμε να δουλεύουμε το νέο album. Σκέφτηκα, «κοίτα με, ένας άνθρωπος με καταγωγή από το L.A., στο νέο μου σπίτι στο Queens, να περιμένω τον παλιό μου φίλο που ζει στη Γερμανία, για να αρχίσουμε να γράφουμε έναν νέο δίσκο με την μπάντα με την οποία έπαιζα όταν ήμουν εικοσάρης. Πώς Βρέθηκα Εδώ; Ο τίτλος και το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού γεννήθηκαν στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.

Ίσως το κλειδί για την κατανόηση των στίχων του τραγουδιού είναι η λέξη πρόσφυγας. Ένα τεράστιο θέμα στη συγχρονία. Αισθάνεσαι εσωτερικός πρόσφυγας στην Αμερική του Donald Trump; Ναι, γνώριζα ότι η χρήση της λέξης πρόσφυγας θα δημιουργήσει συμβολισμούς και ποικιλότροπες ερμηνείες, και το έκανα εσκεμμένα. Είμαστε όλοι πρόσφυγες σ’ αυτό το σημείο. Ωστόσο, όσο φριχτός και απαίσιος αν είναι ο Τραμπ, είναι λάθος να τον εκλάβει κανείς ως μια ατομική περίπτωση, σαν ένα σύμβολο γι’ αυτά που πάνε στραβά στην Αμερική. Είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία.  

Η Kendra Smith συμμετέχει στο δίσκο με το μαγευτικό “Kendra’s Dream”, που μου έφερε στο μυαλό τη Nico. Γιατί επέλεξε να μην πάρει μέρος στα live; Ουάου – είναι ήδη εκπληκτικό το ότι έγραψε τους στίχους και έκανε φωνητικά σε ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Δεν θα το πίστευα όταν ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις. Νομίζω ότι απόλαυσε την εμπειρία, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μπει σ’ ένα βαν και να βγει στο δρόμο. Δεν θα το ήθελε σ’ αυτό το σημείο της ζωής της. Απολαμβάνει περισσότερο να συνθέτει και να τραγουδά (στο στούντιο). Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχε στον δίσκο.

Ο Chris Cacavas είναι πάντα στο πλευρό σου. Θαυμάζω αυτού του είδους τη συντροφικότητα στην παρέα των Dream Syndicate… Έχεις δίκιο. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Dream Syndicate αλλά και πολλά άλλα πράγματα που έχω κάνει. (O Chris Cacavas) Ήταν πάντα το «πέμπτο μας μέλος» και εξακολουθεί να είναι. Είμαι χαρούμενος που θα έρθει στην Ελλάδα μαζί μας. Γνωρίζεις εξάλλου ότι είναι ελληνικής καταγωγής. Θα’ ναι σαν στο σπίτι του. 

Stevie, ας γυρίσουμε πίσω στον χρόνο: έμαθα τους Velvet Underground χάρη στους Dream Syndicate, όμως, την ίδια στιγμή, έμαθα και τους Soft Boys. Αλλιώς, τα 60’ς φιλτραρισμένα μέσα από τη νοοτροπία του punk. Σ’ αυτό το πεδίο, θεωρώ τους Dream Syndicate εξίσου σημαντικούς με τα “Nuggets” του Lenny Kay. Εξακολουθεί να σε απασχολεί η αναζήτηση αυτή της ενότητας;  Stevie! Μου αρέσει όταν με αποκαλούν Stevie. Έχει πλάκα. Στην πραγματικότητα, οι Soft Boys είναι ένα καλό παράδειγμα μιας μπάντας με την οποία ταιριάζουμε. Δεν μας θεωρώ “Paisley” ή “Garage” με την πιουρίστικη έννοια αυτών των όρων. Ωστόσο παίζουμε ψυχεδελική μουσική, ή έστω ένα είδος ψυχεδελικής μουσικής, – είτε αυτό το τριπ σημαίνει ναρκωτικά, ένταση ή το να χάσεις το μυαλό σου με όποιον τρόπο θέλεις.

Πιστεύεις ότι η επανασύνδεση των The Dream Syndicate είναι παροδική ή θα συνεχίσετε; Θα ηχογραφήσουμε νέο album το ερχόμενο καλοκαίρι. 

Είσαι τεχνίτης τραγουδοποιός. Όλα αυτά τα χρόνια που έχω την ευκαιρία να σε βλέπω στη σκηνή, μου θυμίζεις όλο και περισσότερο τον Dylan. Πέρα από τη μουσική του, με ποιον τρόπο σε έχει επηρεάσει το ανυπέρβλητο ταλέντο του στην αφήγηση; Είμαι μεγάλος φαν του Bob Dylan. Είδα πρόσφατα ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τις συναυλίες που έδινε την περίοδο που δήλωνε αναγεννημένος χριστιανός. Ως γνωστόν, οι οπαδοί του μίσησαν τους δίσκους του (εκείνης της περιόδου) και πίστευαν ότι ο Dylan είχε τρελαθεί. Όμως η μουσική, ακόμα και το μήνυμά του, βγάζουν νόημα σήμερα. Μου αρέσει ο τρόπος που ο Dylan χρησιμοποιεί τη φωνή του, τη μουσική ή το είδος της ενορχήστρωσης προκειμένου να αναδείξει αυτό που νοιώθει κι αυτό που έχει να πει κάθε φορά. Όμως, σε κάθε περίπτωση ξέρεις ότι είναι ο Bob. Νομίζω ότι αυτό έχουμε κοινό.   

Ξέρω ότι διαβάζεις συστηματικά λογοτεχνία. Ποια είναι τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έπεσαν πρόσφατα στα χέρια σου; Μου άρεσε πολύ το “Who Is Rich” του Matthew Klam (σημ: ανερχόμενος Αμερικανός συγγραφέας. Το πικαρέσκο “Who Is Rich” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Έχει προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων του “Sam, the Cat”). Αντιστοιχίζεται λογοτεχνικά στο ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου δίσκου. Επίσης είναι συγκλονιστικά τα απομνημονεύματα του Richard Lloyd, του κιθαρίστα των Television.  

“Come back to Boston as soon as you can…”. Γνωρίζεις βέβαια από πρώτο χέρι τον χαμό που γίνεται όποτε το παίζετε. Κατά τη γνώμη σου, τι το ξεχωριστό έχει αυτό το κομμάτι; Ίσως είναι το κομμάτι που συνδέθηκε πιο έντονα στην πορεία του χρόνου με τους Έλληνες και γενικά με τους Ευρωπαίους φανς μου. Γράφτηκε την περίοδο που τα ακροατήρια αυτά μας άκουσαν/είδαν για πρώτη φορά, και αυτό ξυπνά αναμνήσεις τόσο στο κοινό όσο και σε εμάς τους μουσικούς. Είναι ένα κομμάτι που μιλάει για το συναίσθημα κάποιου που δεν θέλει να ανήκει κάπου – κάτι που νομίζω ότι έχουμε όλοι νιώσει.

Info | Το “How Did I Find Myself Here?” κυκλοφορεί από την Anti.